در مهار دیوار جانپناه با وال مش، حداقل ارتفاع جانپناه توصیه شده ۱.۲ متر است. در این حالت، میتوان ستونهای پیرامونی بام را تا ارتفاع ۱.۳۵ متر بر روی بام ادامه داد. این ارتفاع به منظور مهار لرزهای جانپناه در نظر گرفته شده است (شکل ۱). برای مهار جانپناهها میتوان از ملات مسلح شده با مش الیاف بهصورت نوارهای قائم پیوسته استفاده کرد تا دیوار جانپناه را مسلح و پایدار کند.
این نوارها باید به گونهای طراحی شوند که تمام سطح دیوار را پوشش دهند و مقاومت کششی آنها حداقل ۱۵۰۰ نیوتن برای هر ۵ سانتیمتر عرض الیاف باشد. بر روی مش الیاف، ملات ریزدانه با نسبت سیمان به ماسه بادی ۱ به ۲ و با مقاومت فشاری حداقل ۳۰ مگاپاسکال باید اجرا شود.
چنانچه ستونهای پیرامونی بالای تراز بام امتداد نیافته باشند، دیوار باید با استفاده از الیاف در دو طرف به کمک تسمه به دال سقف و وجه بیرونی تیر مهار شود (شکل ۲). تسمههای اتصال باید حداقل ۵۰ درصد طول دیوار را پوشش دهند. جزییات اجرای این روش در شکل ۳ به وضوح نشان داده شده است.
بدون شک، مهار دیوار جانپناه در شرایطی که ستونهای پیرامونی ادامه دارند (شکل ۱) نسبت به زمانی که این ستونها وجود ندارند و تنها با استفاده از شبکه الیاف و تسمههای اتصال مهار میشود (شکل ۲) از برتری برخوردار است. در حالت اول، عملکرد همزمان وسایل اتصال (نبشی یا ناودانیهای منقطع در کف و بر روی ستونهای کناری) و شبکه الیاف به جلوگیری از تغییر شکل خارج از صفحه دیوار کمک میکند.
این وسایل اتصال و سیستم مهار آنها به سازه اصلی که با دقت بر اساس ترکیبات بارگذاری طراحی شده، دیوار مسلح شده به الیاف را در بر میگیرند و بدون نگرانی از جدایی بین دیوار و این سیستم، پایداری خارج از صفحه دیوار را با یک درجه نامعینی مناسب تضمین میکنند.
در مقابل، در حالت دوم (عدم امتداد ستونهای پیرامونی)، اتصال دیوار مسلح شده با الیاف به سازه فقط از طریق بولتهای تسمههای اتصال به تراز پایینی دو وجه داخلی و خارجی دیوار (کف دال و پیشانی تیر) انجام میشود. این اتصال ممکن است تحت بارهای متغیر دچار جداشدگی شود، زیرا احتمال پارگی شبکه الیاف در نقاط اتصال وجود دارد.
برای پایدارسازی دیوارهای بالکنها نیز میتوان از روشهای مشابه با روشهای استفاده شده برای پایدارسازی جانپناهها بهره برد. در این حالت، لازم است که اگر دیوار با ستون در تماس باشد، جداسازی بین ستون و دیوار بهطور مؤثر انجام گیرد.